Het is een gewone doordeweekse ochtend wanneer ik twee oudere dames zie lopen richting het kleine voetbalveldje in de wijk. Ze lopen achter hun rollator, hun gesprek levendig, hun stappen vastberaden. Een voorbijfietsende dame groet hen vriendelijk - ze kennen elkaar duidelijk al jaren.
"We lopen elke dag door de wijk," vertelt een van hen wanneer ik ze aanspreek. "Achter de geraniums zitten de hele dag is niks, en je moet wel in beweging blijven." Het is een uitspraak die meteen de toon zet: praktisch, nuchter, maar vol levenservaring.
Deze dames komen uit de wijk, kennen elke hoek en elke verandering. "Vroeger waren we heel actief in de wijk," gaat het verhaal verder. "Ook met theater." Hun ogen lichten op als ze vertellen over de tijd dat ze volop bezig waren met buurtactiviteiten.
"We hebben veel op poten gezet hier in de wijk." Het is geen opscheppen, maar een feitelijke constatering. Deze vrouwen behoren tot een generatie die geloofde in de kracht van samen dingen organiseren. Buurtfeesten, toneelgroepen, initiatieven - ze deden het gewoon, omdat het nodig was, omdat het leuk was.
Nu lopen ze elke dag hun rondje. Het voetbalveldje is een van de stops op hun vaste route. Hun dagelijkse wandeling is meer dan alleen beweging - het is hun manier om verbonden te blijven met de wijk die ze hebben helpen vormgeven.
"Achter de geraniums is niks" - de uitspraak blijft hangen. Het is een levensmotto van mensen die weten dat je actief moet blijven, dat je erbij moet horen. Deze dames hebben dat altijd geweten en blijven elke dag naar buiten stappen.
Reactie plaatsen
Reacties