We komen een mevrouw van 88 jaar tegen. Ze gaat om een boodschap maar is eerst wel toe aan een bakje koffie, met twee suiker en twee melk als het mag. Zittend in haar auto spreekt ze met ons over haar familie, leven en hondjes. Mevrouw A noemt in een adem op hoeveel kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen ze heeft. Ze heeft met hun allen goed contact. Ze is alleen sinds 1993 toen haar man overleed. Toen was ze druk met haar gezin en had ze geen behoefte aan een nieuwe liefde en nu nog is ze druk genoeg. Ze snapt leeftijdsgenoten niet als ze klagen over eenzaamheid in het weekend.
Langs ons fietst een nieuwsgierige man met zijn dochter achterop. Hij praat heel open honderduit, zij zit stilletjes achterop een enorme beker cola leeg te slurpen.
Aan de overkant van de weg loopt een man met koptelefoon op. Brigitte vraagt roepend waar hij naar luistert. "Hardcore," antwoordt de man die een thunderdome jack draagt. Maar ook jazz, als we verder vragen noemt hij verschillende nummers van Ella Fitzgerald en The Inkspots op.
Hij komt van ver zoals hij zelf zegt. Heeft in het verleden drugs gebruikt, had moeite met een levensritme te vinden. Nu vijftien jaar later is hij waar hij wil zijn, een gelukkig mens met leuk werk en een goede band met zijn broer. De ommezwaai kwam na de beëindiging van een serieuze relatie. Hij zakte weg in zelfmedelijden, maar zette de knop om en ging opzoek naar wat hij wilde, welke dromen hij nog had en nu is hij daar.
Hij vindt het tof wat we doen. Hij vertelt over zijn vroegere ervaringen met toneel. Zijn vader regisseerde en hij speelde mee. Van ieder blijspel maakten zij een slapstick spektakel. Later speelde zijn broer in een comedy serie. Hij heeft al lang niet meer gespeeld. Zou het ook wel leuk vinden maar is nu eerst druk met zijn nieuwe baan bij het verzorgingstehuis voor dementerende ouderen.
Reactie plaatsen
Reacties