Halverwege Heechterp, bij de bakfiets, ontstaat een spontaan gesprek. Een jonge man steekt over, nieuwsgierig naar wat er gebeurt. Hij woont hier antikraak, vertelt hij. Studeren is duur, en omdat alle huizen toch gesloopt worden, leek dit hem een slimme keuze. Hij zit in het tweede jaar van zijn opleiding, en zodra hij klaar is wil hij terug naar waar hij vandaan komt.
Hij mist de rust en het gemeenschappelijke van zijn oude woonplek Sneek, maar erkent dat het hier wel rustiger is geworden sinds voetbalclub Cambuur uit de buurt hiernaast is vertrokken. "Op zich woon ik hier wel fijn," geeft hij toe, al klinkt door dat het meer praktisch dan emotioneel is.
Terwijl we staan te praten, komt er een oudere dame aan lopen achter haar hoge rollator. "Het gaat wat moeilijker tegenwoordig," zegt ze eerlijk. Ze heeft een bijzonder verhaal: na jarenlang in deze wijk te hebben gewoond, was ze weggegaan naar het westen van het land. Maar nu ze ouder wordt, trok de buurt haar weer terug.
"Het is fijn om wat positieve reuring in de wijk te zien," zegt ze, terwijl ze de bakfiets bewondert en een compliment geeft over de kunst op de bakfiets. Het compliment nemen we graag aan. Wat opvalt is hoe natuurlijk het gesprek ontstaat tussen mensen die elkaar niet kennen. De vraag komt vanzelf: waarom spreken buurtbewoners elkaar eigenlijk zo weinig?
"Ik groet altijd wel netjes iedereen," vertelt de dame, "maar tot een echt gesprek komt het meestal niet." Het is een herkenbare situatie: de beleefdheid is er wel, maar echte verbinding blijft vaak uit.
De student toont interesse in het theater wanneer we over vertellen. Hij wil graag weten wanneer, hoe en wat. Informatie wordt uitgewisseld. Dan gaat iedereen weer zijn eigen weg: de dame verder met haar rollator, de student terug naar zijn anti-kraakhuis, en wij dieper de wijk in.
Reactie plaatsen
Reacties