Op de stoeprand bij het speelpleintje zitten vijf buren bijeen. Van jong tot oud.
"Wij wonen in het leukste portiek van de hele buurt," vertelt een van hen, terwijl ze haar buurman vriendschappelijk een por geeft. "We delen alles - het trappenhuis, de ergernissen en sinds kort ook een app-groep." Ze lacht. "Elke ochtend een 'goedemorgen-berichtje'. Sommigen vinden dat overdreven..."
Haar buurman schudt zijn hoofd. "Juist niet. Vorig jaar, na het overlijden van mijn vrouw, waren die berichtjes soms het enige contact van de dag."
De jongste buurvrouw knikt terwijl ze haar golden retriever aait. "En als er weer eens iemand zijn afval dumpt, dan staan we er samen voor. Gisteren kwam er een busje uit de stad die hun hele inboedel bij onze containers neerzette. Ongelofelijk."
Een straat verder zitten moeder en dochter op hun vaste bankje. Het uitzicht over de velden wordt elk jaar smaller, maar het ritueel blijft. Elke week koffie, elke week hetzelfde bankje.
"Toen we hier kwamen wonen was dit nog echte landbouwgrond," vertelt de oudere vrouw. "Nu woont mijn dochter weer buiten de stad, waar ze het uitzicht heeft dat hier vroeger was."
De dochter knikt. "En mama is ondertussen de kattenverzorgster van de buurt geworden. Water, eten ze heeft alles geregeld. Alleen naar binnen mogen ze niet." Ze grinnikt. "Daarom krijg ik elk jaar verjaardagskaarten met katten erop, terwijl ik eigenlijk meer een hondenmens ben."
De oudere dame recht haar rug. "Na die val vorig jaar dachten we dat het klaar was met zelfstandig wonen. Gebroken heup. Maar kijk..." Ze staat soepel op. "De fysiotherapeut noemde me zijn beste leerling."
Reactie plaatsen
Reacties