De bakfiets van ’t Verskil rijdt door de wijk, gevuld met pepernoten en ruimte voor verhalen. Op straat komen we een oma en haar kleinzoon tegen. Haar kleinzoon staat naast haar, verlegen maar duidelijk gek op pepernoten. Hij vraagt niet, maar neemt voorzichtig een bekertje aan. “Voor straks bij het knutselen,” zegt hij bijna fluisterend.
Oma vertelt hoe ze eerst allemaal in Heechterp woonden, tot de flats verdwenen. Haar dochter kreeg urgentie en kon in Schieringen terecht. “Die kans moet je pakken,” zegt ze. Ze is dankbaar dat haar dochter nu dichtbij woont, en dat de kinderen nog steeds gewoon lopend naar school én naar oma kunnen.
Naast een van de vele bouwplaatsen in de wijk klinkt het geluid van nieuwe plannen. Hier komt het speciaal onderwijs terug, in een laag gebouw dat past bij de functie. Voorbijgangers zeggen dat het mooi wordt. Het voelt als een teken dat ondanks de sloop en nieuwbouw, belangrijke voorzieningen niet verdwijnen maar juist worden vernieuwd.
In het gebouw van Lifemaster zitten jongeren over hun werkboekjes gebogen. Ze beantwoorden vragen als “Waar ben je goed in?” en “Wat kun je goed?” Het zijn eenvoudige zinnen, maar voor veel jongeren grote vragen. Er wordt geconcentreerd gewerkt. De bakfiets draagt bij met pepernoten, maar vooral een moment van herkenning.
Later op de middag ontmoeten we een bewoner die naar buiten komt als tuinwerkers bezig zijn in zijn nieuwe, opvallend ruime tuin. Hij woont al sinds 1993 in deze straat en eigenlijk zijn hele leven al in de wijk. Even heeft hij overwogen om te verhuizen, maar hij koos ervoor om te blijven. Hij heeft gezien hoe de buurt veranderde. De panden van huisjesmelkers gingen weg, jonge gezinnen kwamen ervoor terug. “Het is rustiger geworden,” zegt hij. “Mensen zorgen wat meer voor elkaar.” Af en toe is er een feestje, maar dat stopt meestal rond één uur. Zijn eigen huis moderniseert hij al zeven jaar. Een langzaam project, maar eentje dat zich samen met de wijk ontwikkelt.
Reactie plaatsen
Reacties